νοῦς ὑγιής ἐν σώματι ὑγιεῖ (Μέρος Α)

Κείμενο ομιλίας σε ημερίδα: Η Δημιουργική Προσαρμογή σε Δύσκολους Καιρούς – Δήμος Μοσχάτου, 2014. Λόγω μεγέθους, το κόβω σε διαφορετικά post – Αυτό είναι το πρώτο.

Η φράση υποδηλώνει ότι χρειάζεται το σώμα να είναι υγιές για να είναι το πνεύμα καθαρό, αλλά ουσιαστικά ισχύει και το αντίστροφο. Δηλαδή το πνεύμα χρειάζεται να είναι καθαρό για να είναι υγιές το σώμα. Οι σκέψεις, τα συναισθήματα και οι πεποιθήσεις παίζουν σημαντικό ρόλο στην κατάσταση του σώματος.

Σήμερα δεν θα ήθελα να εστιάσουμε σε αυτά που μάλλον ήδη γνωρίζουμε: Ότι ‘είμαστε ότι τρώμε’, ή ότι η άσκηση είναι πολύ σημαντική τόσο για σωματική και τη ψυχική μας υγεία. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η ανάλυση τη διαδρομής της διατροφή στο σώμα, πως μεταβολίζεται, πως αυτές οι ουσίες χρησιμοποιούνται από διάφορα όργανα και φυσικά πως επηρεάζουν τον εγκέφαλο, και συνεπώς τη διάθεση. ‘Όπως έχει ενδιαφέρον και πως η άσκηση βοηθάει στη έκκριση διαφόρων ορμονών που αλλάζουν τη διάθεσή μας και το σώμα μας.

Όμως δεν θα μείνουμε σε αυτά σήμερα.

Θα πρότεινα να βλέπαμε τη σχέση αυτή νους-σώμα πιο… υπαρξιακά. Θα έλεγα, να δούμε το σώμα ως σύμμαχο στη ζωή μας. Αν το σκεφτούμε, είναι ο μοναδικός συνοδοιπόρος σε όλες τις εμπειρίες μας. Από το περιβάλλον της μήτρας ως έμβρυα, μέχρι την ώρα του θανάτου. Και τις εμπειρίες αυτές, τις βιώνει και το σώμα. Είναι παρόν, νιώθει και θυμάται.

Το θέμα λοιπόν είναι να έχουμε καλή σχέση με αυτό τον σύντροφο. Να επικοινωνούμε.

Το σώμα μας στέλνει σήματα συνέχεια για το πώς είναι. Για παράδειγμα, όπως κάθεστε τώρα εκεί, στις θέσεις σας, είστε άνετα; Πως κάθεστε; Που βρίσκονται τα πόδια, τα χέρια σας; Είστε καλά εκεί; Η αναπνοή; Καταλαβαίνετε πως αναπνέετε; Είναι ήρεμη; Είναι αργή, γρήγορη;

Μόνο και μόνο αυτή η σύντομη διαδικασία μας φέρνει σε επαφή με το σώμα, είναι η αρχή του διαλόγου μαζί του. Σαν να τσεκάρουμε που και που, τι κάνει; Πως είναι; Και όσο μαθαίνουμε να συνομιλούμε καλύτερα μαζί του, τόσο πιο καθαρά μιλάει. Για παράδειγμα, εγώ τώρα έχω μια μικρή ταραχή στο στομάχι, και η καρδιά μου χτυπάει λίγο πιο γρήγορα από το φυσιολογικό. Υποθέτω ότι αυτό οφείλετε στο ότι είμαι εδώ μπροστά σας… Οπότε μάλλον έχω τρακ. Αν όμως είχα αυτά τα συμπτώματα και απλά καθόμουνα και έβλεπα τηλεόραση, θα υπέθετα πολύ διαφορετικά πράγματα. Ή αν μιλούσα με κάποιον και στην πορεία ένιωθα έτσι, μάλλον κάτι δεν μου αρέσει σε αυτά που μου λέει, ή κάτι μου άρεσε πολύ!

Αυτά είναι απλά παραδείγματα για το πόσο συμμετέχει το σώμα στη ζωή μας και σε αυτό που συμβαίνει τώρα. Είναι απλά και είναι στο παρόν.

Ας το δούμε και από μια άλλη οπτική.

Το σώμα είναι και το φυσικό μας όριο με το περιβάλλον. Θα σας ξαναφέρω την προσοχή στο πως κάθεστε εκεί. Για δείτε, η απόσταση που έχετε από το διπλανό σας, πως είναι; Αν τον γνωρίζεται, ίσως είστε λίγο πιο κοντά του… αν σας είναι ξένος ίσως όχι. ‘Η, αν θέλετε να τον γνωρίσετε, έ, λίγο πιο κοντά…

Πάλι επαφή με το σώμα είναι αυτό το όριο. Και είναι ένας τρόπος επικοινωνίας, το σώμα, και ένας τρόπος να δούμε τι χρειαζόμαστε τώρα;. Προσωπικά μου αρέσει να βλέπω αν είμαι καλά εκεί με τον άλλον, ή αν θέλω να πάω πιο κοντά ή μακριά του. Έτσι καταλαβαίνω μια ανάγκη μου: θέλω κοντά, θέλω μακριά. Να πω την αλήθεια δεν είμαι και τόσο καλά εδώ, τώρα που το ‘σκέφτομαι’ – ουσιαστικά παρατηρώ το σώμα, δεν σκέφτομαι – ας απομακρυνθώ λίγο… α, ναι, καλύτερα εδώ.

Κάπως έτσι είναι να μιλάω μαζί του, και μαζί, να βρίσκουμε τι ανάγκη έχω αυτή τη στιγμή.

…

Η συνέχεια της ομιλίας σε επόμενο post

Για περισσότερα άρθρα της Ανέττας μπορείτε να επισπευτείτε το blog της, Freedom in Awareness